Herinrichting en uitbreiding begraafplaats Geluveld

Voor de herinrichting van de begraafplaatsen van Zonnebeke heb ik gekozen voor een totaalvisie verwoord als de ‘kubusformatie’. Op iedere begraafplaats (Zonnebeke, Beselare, Passendale en Geluveld) werden kubusvormige columbariumnissen geplaatst, weliswaar telkens in een andere context. Een creatieve oplossing inzake crematie die bewijst dat het anders kan. In de ontwerpen primeert het diepmenselijke t.o.v. het louter functionele. Dit diepmenselijk aspect uit zich niet alleen in het columbarium zelf, maar ook in de strooiweiden, die op de meest prominente plaats ingeplant zijn, gericht op het landschap. Zo ontstaat een plaats, een ruimte, die de rouwende een gevoel van ‘hoop’ kan bieden. Het diepmenselijke is daarnaast zeker ook terug te vinden in de verbinding tussen het oud en nieuw gedeelte van de begraafplaats. Een groene ‘levenslijn’ maakt er een verbinding tussen oud en nieuw, tussen leven en dood. De herinrichting van deze vier begraafplaatsen bewijst dat binnen onze profane wereld spirituele landschapsarchitectuur terug bestaansrecht heeft. De begraafplaatsen van Zonnebeke zijn niet louter begraafplaatsen, maar ‘begraaf- en bezinningstuinen’, waar de nabestaanden zich héél even, iets dichter bij hun overleden geliefden kunnen voelen.

Realisatie

Ontwerp

Bevindingen

Andy, ik moet je nogmaals van harte gelukswensen. Van zoveel schoonheid wordt een mens stil. Kan men zich onthechten van vele dagelijkse beslommeringen. Een geliefde moeten afgeven krijgt in uw prachtige realisaties een diepere betekenis en stemt tot innerlijke rust en vrede.

Paul Decorte

Zojuist heb ik gekeken naar vele van uw werken en uw foto’s. Het valt mij op dat u in uw werk de poëzie van de bestaande plaats respecteert of en zelfs benadrukt. Dit geeft rust. Proficiat en zoveel hebt u al verwezenlijkt!

Gisela Van Melkebeke – Vansteenkiste

De ontwerper creëert hier een reine en lichte stemming waartegenover al het dagdagelijkse zo weinig betekent.

Gilbert Decouvreur

Beste Andy, het was een waar genoegen om de ziel van één van je gerealiseerde ontwerpen te mogen benaderen, betreden, leren begrijpen en appreciëren. Wij konden ons terugvinden in de bijgevoegde citaten en commentaren … Vooral over het onuitgesproken … over de stilte, het overdonderende geluid van de ‘condition humaine’, voor wie het wilt horen… Ook de geciteerde kunstschilders hebben een vreemde invloed/aantrekking op mijn geestelijke ingesteldheid. Daarbij koester ik steeds een diep respect en bewondering voor de zeldzame mensen met een doorgedreven visie, geen oppervlakkige woorden maar effectieve geconstrueerde daden en realisatie, geboetseerd tijdens de getormenteerde koorts van een creatief proces en geflankeerd door een consequente filosofie en/of levensvisie.

Guy Pattyn

Andy, uw ontworpen begraafplaatsen suggereren een opeenvolging van in scène gezette beelden, naar een climax toe. En dan vooral de interactie tussen die verschillende scènes tijdens het bewegen. Zoals op de begraafplaats van Geluveld met grote taxussen als lichamen geschoren, metaforen van wachters tussen het dagelijkse leven en wat daarop volgt. Tijdens het stappen tussen die lichamen van groen maakt de fijne blauwgrijze kiezel een knisperend geluid. Is het om aan de doden onze aanwezigheid kenbaar te maken? Of is het zoiets als fluiten in het donker, zolang we het grind horen zijn we nog bij de levenden. Ons gezichtsveld is gericht naar het bos. Vervolgens een hoekverdraaiing in het tracé, om dan te eindigen op een ‘sokkel van afscheid nemen’. Deze ‘afscheidssokkel’ of ‘de rand’ , m.a.w. de plaats van het afscheid nemen, zorgt ervoor dat het afscheid nemen op een podium wordt gezet, niet vertivaal, maar als een horizontale beweging die abrupt in de diepte eindigt. De scène van de asverstrooiing vindt plaats voor een venster op een stil landschap als metafoor van een andere natuur. Het uitstrooiien van de as gebeurt naar een diepte toe, zodoende dat we de as nooit de aarde zien raken. Wat mij betreft een magistrale beweging, die niet de nadruk legt op de mens die als stof naar de aarde terugkeert, maar als geest die opgaat in de ijle lucht en door de wind in zacht wervelende bewegingen tussen hemel en aarde meegedragen wordt. Niet de dood als laatste statische rustplaats, maar de dood als overgang naar een ander zijn, een dynamisch gegeven. Het is ook in deze context dat ik een analoge setting vermeld bij de geboorte van mijn zoon. De verloskamer bevond zich op het gelijkvloers op het einde van de ziekenhuisvleugel. Een lang en breed horizontaal raam keek uit op ontelbare boomstammen, die zich zowel dicht als ver van het gebouw bevonden. Dit gaf een gevoel van in het bos, de natuur, geboren te worden …

Steven Verzele